poesía somos todas

¿Saiu quen non entrara?

Abriron as xanelas e as portas estremecéranse.

O recinto estaba cheo,
latexaban as almas tras os peitos.

As palabras amasaban o ar
pra alimentar oidos.

O vagar da rúa
convertérase en murmuios achegados.

E apenas catro paredes,
coma torres,
elevaban unha semente
que espertara e precisaba medrar.

Soan voces
de tódolos lugares, tras cada par de ollos.

E o silencio non as esconde
senon que agora alzan ós seus sons
(as palabras son meras máquinas
subordinadas á esencia destes).

Por que as ideas, as persoas, os universos complexos
nacen aiquí.

Batan palmas
se as mans precisan
de crear emocións colectivas,
se algo no interior
reméxese e precisa de atravesar
o telón do ar.

Pechen os ollos,
escoiten a orixe de todo
envolta no abstracto,
os corazóns a revolcárense
inquedos
por todo o corpo.

As catro paredes dilátanse,
o espazo aumenta.

Tenta de rabuñar a universalidade
e a unificación
nun só ollar.

Tenta de superar a barreira
que lle deu forma e sentido
e énchese.

Énchese de mentes e desexos,
de inquietudes en forma de pasos
únicos e imperecedeiros.

As inaguracións
son lembranzas de existencia,
vagas presentacións
dalgo que leva miles, millóns de anos
existindo.

Coma o trozo de terra
sobre ó que agora revolotean palabras,
a innata procura da comprensión humana.

Abriron as xanelas e as portas estremecéronse.

Creo
que
poderíamos
comezar.



Aurora